1 lutego 2012 roku w wieku 89 lat odeszła od nas wielka poetka i noblistka Wisława Szymborska. Przez większość swojego życia była związana z Krakowem. Studiowała na Uniwersytecie Jagiellońskim filologię polską a następnie socjologię. Nie ukończyła jednak studiów z powodów finansowych.

Jako pisarka Szymborska zadebiutowała w 1945 roku wierszem „Szukam słowa” na łamach „Dziennika Polskiego”. W 1952 roku wydała pierwszy tom poezji „Dlatego żyjemy”. W 1996 roku Komitet Noblowski uhonorował Szymborską literacką Nagrodą Nobla uzasadniając: „za poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”.

Sama podzieliła swoje życie na dwa okresy: „przed tragedią sztokholmską” i „po tragedii sztokholmskiej”. Skromna, nie lubiąca rozgłosu osoba pozostawiła po sobie ponad 300 wierszy w 13 tomach. Poetka uprawiała poezję osobistą i refleksyjną. W swojej twórczości  przyjmowała ironiczny dystans do spraw często poważnych jak na przykład śmierć.
„Zajęta zabijaniem , robi to niezdarnie,
bez systemu i wprawy.
Jakby na każdym z nas uczyła się dopiero.”,

„Kto twierdzi, że jest wszechmocna
sam jest żywym dowodem,
że wszechmocna nie jest”
(„O śmierci bez przesady” z tomu „Ludzie na moście”)

Przedmiotem jej zainteresowania był człowiek i jego przemijanie, jego bezbronność i miejsce w świecie. Człowiek w poezji Szymborskiej to istota bezbronna i omylna, błądząca w poszukiwaniu prawdy. Swoje refleksje poetka wyrażała w sposób jasny i zrozumiały. Jej poezja była uniwersalną refleksją dla każdego człowieka.

„Człowiek, który nie poczuł smaku swoich łez –
nie jest prawdziwym człowiekiem.”
(„Listy umarłych” z tomu „Wszelki wypadek”)
„Nic darowane, wszystko pożyczone.
Tonę w długach po uszy.
Będę zmuszona sobą
zapłacić za siebie,
za życie oddać życie.”
(„Nic darowane” z tomu „Koniec i początek”)
„Nic dwa razy się nie zdarza
i nie zdarzy. Z tej przyczyny
zrodziliśmy się bez wprawy
i pomrzemy bez rutyny.”
(„Nic dwa razy” z tomu „Wołanie do Yeti”)

Poezja Wisławy Szymborskiej niewątpliwie wzbogaciła duchowo jej czytelników i sprawiła, że zaczęli pewne sprawy postrzegać w zupełnie innych kategoriach. Dzięki temu, że poetka pisała prostym językiem, jej poezja trafiała do rzeszy odbiorców.

Pani Wisławo, dziękujemy!