Motywacja do zmniejszenia objętości swojego ciała nie pochodzi tylko ze zdjęć znanych osobistości o nienagannym - dla wielu - wyglądzie. Ja niekoniecznie jestem fanką powiększania o 300 procent części ciała, które mają u płci pięknej podkreślać to, że są (teoretycznie) piękne. W bliskim otoczeniu również istnieje zjawisko, nazwane przeze mnie procesem jatowania. Założę się, że każdy był kiedyś jego świadkiem. Może nawet twórcą. Polega on na skomentowaniu czyjegoś atrybutu wyrażeniem zaczynającym się od dwóch, niezmiennych słów: "ja, to". W zależności od gustu bądź poziomu samokrytyki dalsze części zdania mogą się różnić. Np. "ja, to nie mam takiego brzucha" albo "ja, to mam grubsze nogi". Jatowanie może być wypowiadane na głos lub w myślach. Moim zdaniem to właśnie ten proces, o jakże wdzięcznej nazwie, jest główną przyczyną chęci ograniczania kalorii.
Usunięcie z linii widnokręgu dwóch, leżących na biurku Michałków, nie jest niczym złym. Oddanie młodszej siostrze Chupa Chupsa, którego w szkole dała solenizantka, również nie jest głupotą. Liczenie kalorii i układanie harmonogramu ćwiczeń to według mnie całkiem ambitne posunięcie. Pod warunkiem, że kalorii jest więcej niż 300, a w środku pierwszej serii ćwiczeń nie mdleje się ze zmęczenia.
Osobiście nie mam kompletnie żadnych zarzutów do odchudzania. Sama stosuję dietę od dłuższego czasu. Ciężkie i regularne ćwiczenia też nie są mi obce. Martwi mnie jedynie to, że często współcześnie zdrowy styl życia nie zawsze jest tylko zmniejszeniem objętości ciała. Narządy wewnętrzne, a konkretniej jeden, też może ulec "zmniejszeniu", kiedy jest w nim niewłaściwie poukładane.