Złóż małe serce ptasie.
Ułóż w trumience szklanej
gałęziami chrustu usłanej.
Złóż je, nie zaśnie.

Pogrzebane zostanie między ciernie.
Zaklęte czekać poczęło wiernie
na duszę co podcięła mu skrzydła
i uwięziła w miłości sidłach.

Bezgłośnie wciąż bije oczarowane
wyłapując wiatru myśli rozwiane.
Oczekując, tępy ból stara się znieść
cicho nucąc monotoniczną pieśń.

Wróciła, pozostało niewidoczne.
Spoglądało na nią ukryte;
szło nie zostało rozbite.
Wróciła, dla niej nieobecne.