Czy jabol może być elitarny, czyli o najnowszej płycie Gogol Bordello.

Trans-Continental Hustle, bo o niej mowa,  jest zupełnie nowym wymiarem kultury tego typu. Zupełnie nieznana mi dotychczas mieszanka regionalnej muzyki wschodu Europy, pogranicza Azji czy Afryki z dodatkiem zabójczego głosu, czy lepiej – głosu zabójcy lidera grupy – jednego z ośmiu uchodźców tworzących Gogol Bordello. Ale wracając do win. Słuchając Gogol Bordello, masz wrażenie, jakbyś dostał się w sam środek Bułgarii, gdzie bezzębny Alosza częstuje cię swoją w garażu przepuszczoną, wytrawną Kadarką. Kwaśna, że mordę wykręca, mocna jak cholera, a po przełknięciu spływającą powoli wraz z całym wschodnioeuropejskim osadem. Owszem bogatym, ale nie do zaakceptowania przez nasz poukładany i  monotonny sanepid. To samo mamy w muzyce Gogol Bordello. Przy Eugene Hützu (wokalista) Kukiz śpiewa jak Pavarotti. Ja sam nigdy nie lubiłem kakofonii, dalej nie lubię, ale w Gogol Bordello jest krzta artyzmu. Bardziej takiego elitaryzmu. Jest to tak charakterystyczne brzmienie, że chyba w tym zawiera się cała frajda. Żałuję, że nie zdążyłem się skupić na tekstach, na pierwszy rzut ucha wydają się być błahe lub semi-polityczne, ale rozumienie rosyjsko-angielskiego między karuzelą a trampolinami (tak, piszę w pracy) nie jest efektywne. Na mojego muzycznego jabola składa się akordeon, skrzypce, gitarka i masa innych instrumentów, które aż trzeszczą pod palcami muzyków. To wszystko tworzy ten niepowtarzalny osad, pływający w procentach mocnego brzmienia.

Jestem przekonany, że niejeden znawca irlandzkich Whisky czy szampańskich szampanów z Szampanii oddałby niezłą sumę za możliwość spróbowania tak klimatycznej Kadarki podanej przez Aloszę bez jedynek z brudem pod paznokciami. Tym tekstem chcę spełnić starą kresową tradycję, gdzie pije się wódkę z jednej szklanki. „Nie świnie ten, kto nie wypiję, lecz ten kto nie naleję” (i nie poda dalej). Tak więc nalewam wam „elitarnego jabola” podaję, a czy wypijecie i czy wam zasmakuje, to nie moja rzecz

Neret